W kontekście wspomnianych powyżej opracowań, książka dra Emiliana Prałata jawi się jako niezwykle cenna, wszechstronna analiza historyczno-artystyczna. Podkreślić należy obszerne wykorzystanie źródeł archiwalnych dotyczących zarówno dziejów miejscowości, jak i historii zespołu pałacowo-parkowego i folwarku. Na uwagę zasługuje upublicznienie materiałów dotyczących rodziny Radomickich, Jabłonowskich czy okresu przynależności dóbr do holenderskiej rodziny królewskiej, a następnie wielkoksiążęcego domu saksońsko-weimarskiego. Zwłaszcza w odniesieniu do ostatnich docenić trzeba wykorzystanie archiwalnych źródeł niemieckich, pierwszy raz upublicznionych i rzucających światło nie tylko na historię lokalną, dotyczącą dóbr racockich, ale w szerszym kontekście także problemu załamywania się osadnictwa i polityki kolonizacyjnej państwa pruskiego na ziemiach zaborowych. Dzieje dynastii saksońsko-weimarskiej na gruncie polskim nie doczekały się dotychczas opracowania, dlatego też z tym większym uznaniem spojrzeć należy na ten fragment książki dra Prałata. Dopełnieniem materiału źródłowego dotyczącego historii Racotu, są licznie wykorzystane archiwalia odnoszące się do zespołu pałacowego, kościoła oraz założenia folwarcznego. Autor w sposób umiejętny i przekonujący posługuje się dokumentacją planistyczną, fotograficzną i opisową, w celu zrekonstruowania programu ikonograficznego pałacu, kościoła i parku. Materiały o pierwszorzędnym znaczeniu, m.in. dla odtworzenia pierwotnego układu poszczególnych pomieszczeń, wzbogacone zostały o niezwykle bogaty materiał fotograficzny, którego dodatkowym walorem jest ułatwienie lektury i zobrazowanie omawianych treści osobom niezajmującym się na co dzień zawodowo historią sztuki.

Znajomość historii i kultury własnej miejscowości i jej okolicy, czyli małej ojczyzny, wzmacnia poczucie identyfikacji z nią, budując tym samym lokalny patriotyzm. Kościół parafialny jest głównym dobrem materialnym wspólnoty parafialnej. Dla lokalnej społeczności stanowi punkt odniesienia i symbol przeszłości. Uratowanie go przed katastrofą budowlaną to wyraz identyfikacji, więzi, lokalnego patriotyzmu. Dzięki determinacji i skutecznej operatywności proboszcza parafii w Rąbiniu, który zdołał pozyskać środki finansowe z rozmaitych źródeł, a także dzięki niezwykłej solidarności, ofiarności i bezpośredniemu zaangażowaniu (prace przygotowawcze i porządkowe) mieszkańców parafii oraz udziałowi specjalistów z wielu dziedzin nauki i techniki zabytkowy kościół został nie tylko uratowany, ale i wyremontowany wraz z jego bezpośrednim otoczeniem. Cennym dowodem lokalnego patriotyzmu jest i ta książka, powstała z jednej strony z chęci opisania i udokumentowania przeszłości małej ojczyzny, a z drugiej po to, by przekazać zupełnie nowe informacje i udostępnić szerokiemu ogółowi wielkie bogactwo odkryć i, których dokonano przy okazji ratowania kościoła, w trakcie jego gruntownego remontu oraz renowacji jego wyposażenia. Niewiele jest małych osad, które doczekały się tak szczegółowego opracowania swej przeszłości jak Rąbiń, i niewiele jest obiektów sakralnych, z ich wyposażeniem i ich historią, opisanych tak gruntownie i udokumentowanych tak szczegółowo (z licznymi i kolorowymi zdjęciami) jak rąbiński kościół. Publikacja ta oparta została na bogatej, solidnej podstawie źródłowej i z pewnością przyczyni się do utwierdzenia i pogłębienia lokalnego patriotyzmu, będąc zarazem jego wyrazem i hołdem dla niego. Dla historyków, historyków sztuki, regionalistów będzie cennym źródłem informacji. Praca dra Emiliana Prałata jest też przejawem więzi łączącej wspólnotę parafii Rąbiń z rodziną Chłapowskich, której działalność na trwałe zapisała się w pamięci lokalnej społeczności.

"Wołyń. Świadkowie mówią" to zbiór wywiadów z ludźmi, którzy przeżyli mordy ludności polskiej na Kresach Wschodnich. Autor – Miłosz Socha – po latach zadał starszym osobom pozornie proste pytanie: Czy może Pan/Pani opowiedzieć mi historię swojego życia? Ta prośba zabierała jednak spokój z twarzy rozmówców. Powracały dramatyczne wspomnienia, kiedy to uciekając przed śmiercią, często musieli pozostawić najbliższych członków rodziny. Dziś nie wiadomo nawet, gdzie – i czy w ogóle – zostali oni pochowani zgodnie z należytym szacunkiem. Obowiązkiem pokoleń wychowanych w czasach pokoju jest pamięć o przodkach i ich losach w okresach największej próby. Próby zachowania resztek człowieczeństwa w pułapce wojny, w czasach eskalacji nienawiści i zbiorowej paranoi, pozwalającej z zimną krwią zabijać, palić i rabować, mając za nic życie tych, których uznano za wrogów. Pokój nie jest człowiekowi dany raz na zawsze, a biografie tych, którzy tak boleśnie musieli się o tym przekonać, niech będą ostrzeżeniem dla następnych pokoleń.